Het leven is veel te mooi om doorheen te haasten

‘Het leven is veel te mooi om doorheen te haasten en ik heb een bijna-doodervaring moeten hebben om me dat te realiseren.’

Het is zo ongeveer de eerste herinnering van Tim van der Krogt. Als klein mannetje van een jaar of 3 zat hij bij zijn vader op de motor, voor op de tank. Samen reden ze door de straat voor het huis waar Tim opgroeide. Toen hij sterk genoeg was om de motor rechtop te houden, leerde zijn vader hem zelf rijden. Het duurde dan ook niet lang voor hij zijn motorrijbewijs haalde. In 2018 begon Tim aan zijn eerste serieuze baan. In een ICT-managementtraineeship werd hij gedetacheerd als applicatiebeheerder en werd klaargestoomd voor een managementrol in de ICT. Hij was aardig op weg om een snelle ICT-jongen te worden en was heel ambitieus en streng voor zichzelf. Het moest altijd beter. 

In de zomer van 2018 ging Tim alleen met de motor naar de westkust van Noorwegen. Hij ging op bezoek bij een vriendin die hij kende van zijn internationale HRM opleiding. De dag na aankomst ging hij met haar vriend een dagje motorrijden. Het was fantastisch weer, een onvergetelijke route met de prachtigste vergezichten en uitdagende haarspeldbochten. De mooiste motordag van zijn leven. Een paar dagen later gingen ze lunchen bij een vuurtoren in de buurt, maar die bestemming heeft Tim nooit gehaald. Tijdens een inhaalactie zag hij hoogstwaarschijnlijk een wegversmalling over het hoofd, raakte daardoor naast de weg en kwam uiteindelijk met een enorme klap tot stilstand tegen de vangrails. 

Hij werd per traumaheli naar het ziekenhuis in het Noorse Bergen gebracht. Zijn ouders arriveerden een dag later en bleven tot hij 2 weken later naar Nederland werd gevlogen. Tim: “De band met mijn familie is veel sterker geworden door dit ongeluk.” Hij had nog een lange weg te gaan, want fysiek lag hij in puin. Een complexe enkelfractuur, een deels verlamde arm en schouder door afgescheurde zenuwen en zijn halve gezicht was gebroken. Daarnaast had de klap tot kleine bloedingen rond zijn hersenstam geleid: hersenletsel. De eerste weken kon Tim alleen maar liggen. Hij had totaal geen energie meer, maar langzaam bouwde hij zijn herstel op. Van een paar seconden rechtop zitten, naar overstappen van het bed in de rolstoel, naar rondjes over de afdeling. Het was ook een periode van nieuwe eerste keren: een slokje koffie, genieten van een stukje pizza, samen naar buiten. “Ik weet nog de eerste keer dat ik de zon weer op mijn gezicht voelde, ik was samen met mijn ouders. Een ongelooflijk mooi moment”, vertelt Tim. 

Vanuit het ziekenhuis ging het herstel verder in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. En wat kreeg hij liefdevolle aandacht van familie, vrienden en collega’s. Hij was geen avond alleen. Al was het enorm vermoeiend, het gaf ook veel energie. Tim: “Ontzettend mooi om te zien wat voor mensen ik om mij heen had verzameld. Dat heeft mij heel veel kracht gegeven.” Na ruim een maand werd hij uit het revalidatiecentrum ontslagen. Binnen geduwd in een rolstoel en naar buiten op krukken. Het was nog niet klaar, maar hij was op de goede weg. In de eerste week thuis lachte het leven Tim toe. Hij ging lekker lunchen met zijn ouders, op pad met vrienden, het kon gewoon allemaal weer. Dacht hij. Na een week was hij totaal uitgeput en schudde een ergotherapeut hem wakker: als jij zo doorgaat, komt het niet goed. Hij werd op haar advies op de neuroafdeling opgenomen om in alle rust aan zijn hersenletsel te werken. Dat was de juiste zet! 

Na de opname volgde een jaar dagbehandeling en fysiotherapie. In dezelfde periode begon een re-integratietraject bij zijn oude werkgever. Eerst een bakje koffie op kantoor en uiteindelijk 3x een ochtend waarin hij een aantal applicatiebeheertaken deed. Dat ging best goed. Na 1,5 jaar zag hij een vacature als verkoopmedewerker in een motorkledingzaak. En het bloed kruipt waar het niet gaan kan, want ondanks het ongeluk was motorrijden nog steeds Tims grootste passie. Hij dacht: als ik weer kan rijden, dán ben ik er weer. Na een half jaar bleek het werk in de winkel te zwaar en ging Tim voor hetzelfde bedrijf op kantoor en vanuit huis aan de slag als inkoopmedewerker. Maar het gaf geen voldoening. Tim ramde in tussentijd op wilskracht door; hij begon aan een coachingsopleiding en verhuisde naar Apeldoorn. Al na anderhalve maand ging het licht uit, het was veel te veel. De stekker ging uit de opleiding.

In februari 2022, kwam ik, via de letselschadeverzekeraar en mijn belangenbehartiger, in contact met Arjan Dokter, arbeidsdeskundige bij Wibbens Arbeidskundig Advies. De begeleiding van Arjan was anders. Hij was de eerste die niet blindelings meeging in het enthousiasme van Tim. Sterker nog, hij remde hem af. Dat was precies wat Tim nodig had. Arjan gaf het advies om een maand rustig aan te doen en de boel eens even te laten bezinken. Tim: “Toen kon ik voor het eerst thuiskomen bij mezelf. Opstaan en denken: wat ga ik doen?” Op dezelfde dag als het eerste bezoek van Arjan, begon zijn cursus zenmeditatie. Het werd een periode van bezinning en oriëntatie, waarin hij via het netwerk van Arjan bij verschillende potentiële werkgevers aanklopte. Makkelijk was dat niet, want door zijn niet-aangeboren hersenletsel werd hij regelmatig afgewezen. In het najaar van 2022 gaf Zorggroep Apeldoorn hem wél een kans. Hij begon met 2×4 uur, bouwde dat rustig op en … in mei 2024 krijgt hij een vast contract voor 16 uur! 

Ondertussen beoefent Tim dagelijks zenmeditatie en is vorig jaar begonnen met een opleiding tot zenleraar. Hij eet gezond, doet aan yoga, neemt voldoende rust, assisteert zijn eigen leraar bij een beginnerscursus en zit regelmatig op de motor. Er stond weer een bochtentraining op het TT Circuit in Assen op de planning, maar helaas heeft een gebroken sleutelbeen roet in het eten gegooid. Ondanks dat gaat het voorspoedig. 

De les die Arjan hem gaf, vergeet hij nooit weer: neem de tijd voor dingen. 

Wat is jouw geluk door het ongeluk?

Tim: “Het leven is veel te mooi om doorheen te haasten en ik heb een bijna-doodervaring moeten hebben om me dat te realiseren. Ik zit er nu elke dag op mijn meditatiekussen bij stil. Lichaam en geest zijn één, het is zaak om voor beide goed te zorgen. Door te veel in het hoofd te zitten, ga je aan de wijsheid van je lichaam voorbij. Ik ben door het ongeluk op mijn 28^e nagenoeg opnieuw begonnen. Ik zie het inmiddels als een kans om mijn leven bewuster vorm te geven. Ondanks de grote prijs die ik heb moeten betalen, zie ik het traject als een verrijking.”