Jammer dat ik ze nodig had, maar fijn dat ze er waren…
Maartje (25) over de begeleiding van Wibbens na haar ongeval.
Maart 2020, de eerste dag van de corona-lockdown. Een mooie dag voor een rit op de motor. Op een weg omringd door bomen gaat het mis. Een automobilist ziet Maartje over het hoofd en daarmee eindigt de motorrit van Maartje, maar ook haar carrière als gymjuf.
Maartje belandt met ernstige verwondingen aan haar been in het ziekenhuis. Een 8,5 uur durende operatie is niet genoeg om alle schade te herstellen. Wekenlang ligt ze in het ziekenhuis, waar haar meerdere keren verteld wordt rekening te houden met het verlies van haar been. In haar hoofd is Maartje dan al bezig met haar toekomst: ze zoekt naar alternatieve sporten en bedenkt dat ze zonder dat been naar de Paralympics kan.
et besef hoeveel geluk ze heeft gehad dat ze beide benen nog heeft komt pas veel later, toen ze alweer thuis was en druk aan het revalideren. Maar een gymjuf met een been dat niet goed werkt is geen goede gymjuf in de ogen van Maartje. Een gymlerares moet meedoen, rennen en springen en vooral actief aan de les deelnemen. En dat lukt niet meer.
Maar wat dan? Want het werken op school is iets wat Maartje zo graag doet, midden tussen de jongeren. Nadat ze de eerste periode op school aangepast werk doet gaat het toch kriebelen. Ze wil heel graag weer voor de klas staan. Een traject bij loopbaanpsycholoog Bianca Jagt van Wibbens pakt Maartje met beide handen aan. Na al die duizenden vragen (zoals Maartje het omschrijft) kwam er een voor haar niet zo’n verrassende conclusie uit: het onderwijs. Een bevestiging van wat ze al wist.
Samen met arbeidsdeskundige Arjan Dokter van Wibbens kijkt Maartje wat wel haalbaar is. Een idee van collega’s om techniekles te gaan geven wordt ook door haar leidinggevende ondersteund. Maartje vindt het in dit traject heel fijn om terug te vallen op Arjan. Hij onderhoudt contacten met de bedrijfsarts, haar teamleider en houdt in de gaten wat wel en niet goed gaat bij haar re-integratie. Maartje ziet hem als haar vraagbaak en steunpilaar: “het was fijn dat Arjan er was voor mij, hij hielp me met praktische zaken waar ik zelf niet goed in zat waardoor ik me kon richten op mijn herstel”.
Nu bijna drie jaar na het ongeluk is Maartje gelukkig in haar werk. De afgelopen jaren waren pittig maar Maartje is duidelijk: ‘als je een kans krijgt moet je die aangrijpen. Ik heb heel lang gedacht ik kom weer terug als gymlerares. Maar er kwam een andere optie op mijn pad en die voelde goed. Ik vind dat je er dan voor moet gaan. Arjan speelde in dit proces een stimulerende rol met veel positiviteit richting mij. Dat heeft me absoluut geholpen om te komen waar ik nu sta. Want uiteindelijk: je moet het allemaal wel zelf doen hè!’
Arjan Dokter van Wibbens onderschrijft wat Maartje zegt: ‘je moet het allemaal wel zelf doen. Maartje kenmerkt zich door een enorme positieve levenslust. Ze is niet voor een gat te vangen. Uiteraard zijn er in haar hele herstelproces moeilijke momenten geweest, maar bij Maartje is het glas altijd halfvol. Dat heeft haar gebracht waar ze nu is’.